Jerzy Grotowski przyszedł na świat w Rzeszowie 11 sierpnia 1933 roku. Ojciec artysty - Marian - był leśnikiem, legionistą i żołnierzem Kampanii Wrześniowej, po której przedostał się do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (zmarł w Paragwaju w 1968 roku). Matka Emilia pracowała jako nauczycielka, zaś starszy brat Kazimierz został profesorem fizyki jądrowej i wykładowcą Uniwersytetu Jagiellońskiego.
II wojnę światową Jerzy przeżył w podrzeszowskiej Nienadówce. Po wojnie był uczniem liceum w Rzeszowie, później w Krakowie. Studiował aktorstwo na krakowskiej PWST i reżyserię w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Moskwie. Ostatecznie ukończył w Krakowie reżyserię. Tam też debiutował w 1957 roku w Starym Teatrze w Krakowie reżyserując "Krzesła" Eugène’a Ionesco. Dwa lat później objął wraz z Ludwikiem Flaszenem kierownictwo Teatru 13 Rzędów w Opolu. Tu stworzył eksperymentalny teatr studyjny, którego celem miała być intensywna praca nad poszukiwaniem metod całościowego i organicznego rozwoju psychofizycznego wiodącego do osiągnięcia pełni aktorskich i ludzkich możliwości. , a także głęboka przebudowa sztuki teatru jako spotkania aktorów i widzów osiągającego intensywność i skuteczność podobną do rytualnej, ale poza kontekstem religijnym.
Grotowski szybko zyskał międzynarodowe uznanie, stając się jedną z najważniejszych postaci światowego teatru, a jego książka Towards the Poor Theatre (1968) zyskała rangę jednej najważniejszych publikacji teatralnych drugiej połowy stulecia. U szczytu sławy, w grudniu 1970 Grotowski podjął decyzję o rezygnacji z dalszej twórczości teatralnej i ogłosił program pracy nad przygotowanymi doświadczeniami międzyludzkim, które początkowo określał terminem „Święto”.
W sierpniu 1982 Grotowski opuścił Polskę, udając się przez Włochy i Haiti do USA, gdzie realizował projekt o nazwie Dramat Obiektywny. W 1985 Grotowski przeniósł się do Pontedery we Włoszech, gdzie założył Workcenter of Jerzy Grotowski. W ośrodku tym, wraz z grupą stażystów pochodzących z różnych stron świata, a także niewielkim gronem stałych współpracowników (zwłaszcza Thomas Richards i Mario Biagini) kontynuował pracę nad dziełem performatywnym nazwanym Akcją. Począwszy od końca lat 80. stopniowo udostępniał swoje dokonania osobom z zewnątrz, prezentując Akcję w Pontederze i poza siedzibą Centro (m.in. w Polsce w 1997). W 1997 został mianowany profesorem antropologii teatralnej w Collège de France i rozpoczął tam regularne wykłady.
Zmarł w Pontederze 14 stycznia 1999. W Rzeszowie jego imieniem nazwano plac obok Filharmonii Podkarpackiej.
źródło: encyklopediateatru.pl
Napisz komentarz
Komentarze