Jan Baran-Bilewski - wybitny sportowiec z podrzeszowskiej Racławówki

27 stycznia 1981 roku zmarł, pochodzący z podrzeszowskiej wsi Racławówka Jan Baran-Bilewski. Był wybitnym lekkoatletą, podpułkownikiem Wojska Polskiego, działaczem sportowym.

Jan Baran-Bilewski urodził w Racławówce 12 grudnia 1895 roku.  W czasie I wojny wojny światowej służył w Legionach, po odzyskaniu niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Służbę wojskową łączył ze sportem, pracował m.in. w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportu w Poznaniu oraz w tamtejszym Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego.  

Był wybitnym biegaczem i  kilkukrotnym mistrzem Polski i medalistą w biegach średnio i długodystansowych oraz pięcioboju nowoczesnym.  W 1920 roku miał startował - jako najlepszy polski zawodnik w biegach na 1500 metrów - na olimpiadzie w Antwerpii, niestety wojna z bolszewikami uniemożliwiła wyjazd polskiej drużynie. Był W 1925 roku wydał pierwszy, polski podręcznik dla bokserów.  

W 1924 i 1928 roku był członkiem kierownictwa reprezentacji narodowej na olimpiadach w Paryżu i Amsterdamie. W Amsterdamie miał też występować w pięcioboju nowoczesnym, niestety start uniemożliwiła kontuzja.   

W 1939 roku był kwatermistrzem 41 Dywizji Piechoty, dostał się  do niewoli niemieckiej. W 1944 roku był organizatorem słynnej olimpiady obozowej w Oflagu IIC Woldenberg, w której rywalizowało prawie 400 jeńców w 13 dyscyplinach. Po wojnie powrócił do Polski, pracował m.in. w organizacjach sportowych i w wydawnictwie "Sport i Turystyka".Zmarł 27 stycznia 1981 roku w Warszawie.

Utytułowanym sportowcem oraz oficerem Wojska Polskiego był również brat Jana - Józef Baran-Bilewski. Urodził się on 4 marca 1899 w podrzeszowskiej Racławówce. Walczył w czasie I wojny światowej, uczestniczył w walkach polsko-ukraińskich i w wojnie z bolszewikami. Po zakończeniu działań wojennych skończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Służył m.in. we Lwowie i w Warszawie. Trenował lekkoatletykę w Resovii, Pogoni Lwów, AZS Poznań i CWKS Legia Warszawa. Dwunastokrotnie był mistrzem Polski, a szesnastokrotnie rekordzistą Polski w rzucie dyskiem i pchnięciu kulą. Na następnej olimpiadzie w Los Angeles w 1932 roku był kierownikiem polskiej ekipy. Działał w organizacjach sportowych, publikował  w "Przeglądzie Sportowym". W 1939 roku dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozach w Szepietówce i Kozielsku.Zginął w Katyniu, jego nazwisko znajduje się na liście wywozowej z 1 kwietnia 1940 roku. Jego zwłoki zidentyfikowali Niemcy w 1943 roku. W 2007 roku został pośmiertnie awansowany do stopnia majora.

      (sj)